Mijn verhaal

Voor een ander duidelijk moment ‘reizen we af’ naar de veertienjarige Wendy. Het is zomervakantie en mijn vier jaar oudere broer en ik gaan werken bij een lelieboer. Als klein meisje kijk ik tegen hem op, leert hij mij voetballen en neemt hij mij mee op sleeptouw. Voor mij is het een logische stap om met hem mijn eerste echte baantje op te pakken. En daar gingen we. In het holst van de nacht springen we op de fiets om met gebogen ruggen - in de stromende regen of juist onder de snoeihete zon - lelies te koppen. Ik weet nog goed dat er geen einde aan leek te komen; dat ik er helemaal doorheen zat. Mijn broer daarentegen: die ging als een speer. Hij was altijd als eerste klaar én deed dit werk ook nog eens ‘gewoon’ op zijn knieën. Niet de ‘juiste’ manier? Misschien niet, maar hij is wél altijd als eerste klaar én krijgt extra betaald. Mijn frustratie en onzekerheid nemen het over, want ook al kijk ik tegen hem op, ik durf zijn voorbeeld niet te volgen. ‘Want wat zouden anderen daarvan denken?’ Dat schijt hebben van mijn broer in het verleden, blijkt later ‘brandstof’ voor het heden. Als veertienjarig meisje heb ik namelijk niet door dat ik dat slimmer werken, je eigen manier bepalen en voor jezelf kiezen diep in mijn ‘rugzak’ voor de toekomst verstop…

Dit is hét moment om het roer om te gooien. Om mezelf terug te vinden, zodat ik eindelijk weer oprecht gelukkig kan zijn. Na verschillende omslagpunten, waaronder mijn relatie die na 10 jaar eindigde, besluit ik zelfstandig te willen gaan reizen; mijn kop op orde te krijgen. Enthousiast boek ik tickets naar Thailand, Australië en de Filippijnen maar - je raadt het al - corona gooit roet in het eten. Noodgedwongen buig ik mijn grote sabbatical plannen om naar een langdurig verblijf bij mijn ouders in Oosterhout. Een periode waarin ik géén huis heb, géén werk, géén plan en géén vriend. Een lockdownperiode waarin ik helemaal op mezelf aangewezen ben, maar ook besluit verschillende brandjes te blussen. Zo zeg ik dat eindeloos Netflixen, die stinkende sigaretten en dat veelvuldige drinken ‘vaarwel’ en pak ik de dingen op waar ik vroeger energie van kreeg - én die ik nu nodig heb. Ik noem: tekenen en lezen, maar ook bewust ‘stilstaan’ en uren in de zon liggen. Alcohol bijvoorbeeld, drukt de afgelopen jaren een behoorlijke stempel op mijn leven. Zo verlies ik in 2018 mijn opa, die tot zijn laatste werkdag - op zijn zeventigste - energiek in het leven stond. Totdat hij niet meer kon werken en langzaam aftakelde. Zo onafhankelijk als dat hij altijd was, zo ongelukkig werd hij. Hij greep steeds vaker naar de drank en werd daardoor steeds warriger. Dit aanzien maakt me bang, want als dit oud worden is, wat staat me dan te wachten? Toch weet ik dit om te zetten naar extra motivatie om juist álles uit het leven te halen - om te kiezen voor dat wat mij gelukkig maakt. En nee: niet pas als ik met pensioen ga, maar nú, dit moment. Ik maak namelijk van dichtbij mee: alcohol maakt meer kapot dan je lief is. Net zoals je leven uit handen geven aan de maatschappij. Dit ga ik anders doen; het leven kan zoveel leuker zijn.

Terwijl mijn leven langzaam de vorm krijgt die past bij de Wendy die leeft vanuit vrijheid, onafhankelijkheid, avontuur en ruimte, denk ik terug aan mijn veertienjarige ik. Dat speelse meisje dat onbewust de levenslessen van haar broer in haar rugzak stopte. Ik voel heel sterk dat dit óók het moment is om niet langer voor een baas te willen werken, maar te werken op mijn eígen voorwaarden; vanuit het ritme dat bij míj past. Niet veel later, in juni 2020, zet ik mijn eigen bedrijf op. Ik investeer flink in mijn groei en business, om zo op mijn eigen voorwaarden te kunnen leven, maar ook om jóu te kunnen helpen om te leven vanuit je ‘why’. Jouw richting, jouw strategie, jouw bestemming. Een nieuwe periode breekt aan en mijn levensgeluk en ambities groeien. Oh yes, I fucking did it!